درباره خلاقانه‌ترین پل دوچرخه‌سواری جهان در دانمارک
سیرکلبرون یا همان پل دایره‌ای، سازه‌ای منحصربه‌فرد و خلاقانه در بندر کریستین‌هاون پایتخت دانمارک است که عنوان زیباترین پل کپنهاگ را یدک می‌کشد.
به گزارش موتورسیکلت نیوز به نقل از ایمنا، کپنهاگ، پایتخت دانمارک، به‌عنوان یکی از برترین شهرهای دوستدار دوچرخه در جهان، میزبان یکی از منحصربه‌فردترین پل‌های دوچرخه‌سواری و عابرپیاده است که توسط یک هنرمند هنرهای مفهومی ایسلندی طراحی و در سال ۲۰۱۵ افتتاح شد. این پل که به‌واسطه شکل ظاهری خود سیرکلبرون (Cirkelbroen) نام‌گذاری شده است، بدون شک یکی از زیباترین پل‌های بندر کریستین‌هاون کپنهاگ محسوب می‌شود.
طراحی منحصربه‌فرد سیرکلبرون اشاره‌ای به گذشته دریایی منطقه و تاریخ کشتی‌رانی کپنهاگ دارد، چرا که جایگاه ساخت پل در گذشته محل فعالیت‌های دریایی بندر کریستین‌هاون بوده است و امروزه این پل به‌عنوان نماد آن دوران شناخته می‌شود.
سیرکلبرون متشکل از پنج سکوی دایره‌ای‌شکل با اندازه‌های مختلف است که هر یک دکل مخصوص به خود را متشکل از سیم‌های فلزی با ارتفاعی متفاوت از دیگری دارد و باعث می‌شود پل از دور شبیه کشتی‌های بادبانی به‌نظر برسد که در کنار هم لنگر انداخته‌اند. دایره‌های فولادی پل با هدف تشویق رهگذران شامل عابران پیاده و دوچرخه‌سواران به کاهش سرعت و دست‌یابی به نوعی خودآگاهی، در مسیری زیگزاگ‌مانند کنار هم قرار گرفته است و در مجموع مسیری با ۴۰ متر طول را فراهم می‌آورد.
به‌واسطه این طراحی ویژه، سیرکلبرون منعکس‌کننده زندگی روزمره و صمیمیت است، چراکه ساختار زیگزاگی دایره‌های آن رهگذران را تشویق می‌کند کمی استراحت کنند، از محیط لذت ببرند و با یکدیگر تعامل برقرار کنند. توجه به چنین ویژگی‌های ظریفی در طراحی‌های فضاهای عمومی از ضروری‌ترین اجزا برای ایجاد یک شهر پر جنب‌وجوش به‌شمار می‌رود.
سیرکلبرون روزانه میزبان حدود پنج‌هزار دوچرخه‌سوار، دونده و عابر پیاده است. ارتفاع زیر آن ۲.۲۵ متر است و دایره مرکزی پل به‌نحوی در کنار دایره کناری خود قرار گرفته است که در صورت نیاز قایق‌های بزرگ‌تر و کشتی‌ها برای عبور، به‌صورت افقی از هم جدا شوند و راه عبوری برای آن‌ها ایجاد کنند.
طراحی سیرکلبرون نشان می‌دهد سیاستمداران، برنامه‌ریزان و توسعه‌دهندگان شهری باید در طراحی‌ها و برنامه‌ریزی‌های خود از راهنمایی‌های هنرمندان، دانشمندان علوم اجتماعی، جامعه‌شناسان، انسان‌شناسان، مورخان و فعالان محیط‌زیست به‌عنوان تولیدکنندگان واقعیت خلاق بهره‌مند شوند و در طراحی فضاهای عمومی بر شمولیت و برنامه‌ریزی برای شکل‌گیری برخوردهای احتمالی میان افرادی متمرکز شوند که شاید هرگز قرار نبوده است با یکدیگر ملاقات کنند. به این ترتیب می‌توان به بهبود کیفیت زندگی و توسعه شهری مهمان‌نواز و فراگیر کمک کرد.
